Чалавек і прырода заўседы ідуць побач. Колькі жыве чалавек, столькі прырода і дапамагае яму. Гэта добра адлюстроўваюць радкі Алеся Разанава ў вершы «Дрэва»:
Дрэва ўсяго сябе аддае ў дарунак: калі яно цвіце — разлівае водар, калі зелянее — хавае ад спёкі, а потым, у верасні, i самую лістоту, якой яно ахіналася ў траўні, паволі раскідвае па наваколлі.
З дрэва — плады, з дрэва — дровы, але, можа, самае дарагое, што дрэва дае чалавеку, гэта сам — бескарыслівы i самаахвярны — спосаб давания: у ім — святло, у ім — хараство, у ім — здароўе.
Гэтыя радкі на прыкладзе дрэва паказваюць нам, што прырода ўсю сабе аддае чалавеку, а чалавек ёй за гэта толькі шкодзіць. Мы і зараз не можам і не хацім зразумець, што жывелы, птушкі, рыбы і расліны без нас пражывуць, а нам без іх ніяк. Чалавецства скарыстоўвала ўсё больш карысных выкапняў і вады, пакаінула ўсе больш адходаў. Зараз людзі спажываюць занадта шмат рэсурсаў, выкадваюць занадта шмат бытавога і прамысловага смецця, і Зямля перастае спраўуляцца з ім. Раней ппрыроды вырашала, жыць чалавеку або не, а зараз наадварот – чалавек вырашае, існаваць прыродзе або не. Чалавек павінен памятаць, што лёс прыроды залежыць толькі ад яго свядомасці, сумлення і адносін да яе.
я это был нашел на другом сайте