Аналіз верша Пятруся Броўкі «Як ліст дубовы»

Кожны з нас чалавек. Чалавек, які жыве і працуе на нашай краіне. Чалавек жыве дзеля таго , каб пакінуць пасля сябе свой род, каб пабудавать сабе шчасце, любоў. Прырода — маці кожнага чалавека. Яна існуе для таго, каб у чалавека была магчымасць зрабіць сабе шчасце. Прырода і чалавек — непадзельнае целае. Чалавек і Прырода — адзінае.

У сваім вершы “Як ліст дубовы” Пятрусь Броўка напісаў са стараны прыроды і са стараны чалавека. Але ўсе ж такі Броўка меў у віду пра чалавека, сапраўднага чалавека, які змагаецца за жыцце свае, за шчасце. Таму і назва такая, як ліст дубовы. Аўтар сраўнівае чалавека з прыродай, з лістом. Ен разгледжвае гэтае адно непадзельнае цэлае.

Тэма гэтага верша: чалавек і яго жыцце, змаганне за жыцце. Асноўная думка гэтага верша: перадаць усе якасьці і жыццевыя нягоды чалавека. Паказаць за што змагаецца чалавек.

Па-першае на што я звярнула ўвагу – гэта як верш разказваецца ў кожную пару года.

Першы слупок пачынаецца с агульнага, з агульнай прыроды і тэмай. У першым слупке паказваецца сраўненне чалавек з лістком, і паказваецца, што ен трымаецца за жыцце.

Не страшна мне
Ні твань, ні багна,
Ані віхуры гул і свіст –
Я за жыццё схапіўся прагна,
Як за галлё
Дубовы ліст.

У другім слупке паказваецца восень: яе павадкі і параллельна чалавек, што ен робіць.

Па восені,
Мядзяны, дужы,
Між хмурай стыні ён гарыць…
Трасуць яго вятры і сцюжы,
А ён адно ў адказ –
Звініць.

У трэцім слупке — зіма. Злая, халодная. І чалавек, які далонню прыкрывае дзе пачаў жыцце.

Калі зімой
Мятлюга грае
І злосна шчэрыцца мароз,
Ён, як далонню, прыкрывае
Галінку тую,
Дзе прарос.

І ў апошнім слупке — вясна. Ціхая і ясная. І чалавек, які змагаўся за жыцце праз вятры і сцюжы, які дабіўся жыцця, прайшоў усе жыццевыя выпрабыванні, яму не страшна пакінуць свае жыцце, у якім аставіў значны след.

Асноўную роль ў напісанні верша сыгралі мастацкія сродкі. Без іх не было б ніякога вобраза, без іх не пачулі б прыродныя з’явы і рух чалавека.

Метафары — галоўнае ў вершы. Яны скарыстоўваюцца, каб паказаць усе рухі і з’явы, падзеі: я схапіўся, ен гарыць, трасуць, звініць, мятлюга грае, шчэрыцца мароз, прыкрывае, падае…

Значную ролю ў апісанні прыроды сыгралі эпітэты – ясны дзень, зяленым лістком. У вершы есць два параўнанні. Гэта яшчэ раз даказвае і паказвае, што чалавек і прырода — адзінае. Акрамя моўных сродкаў, есць яшчэ і асананс, у вершы больш паўтараюцца гукі: [ а, о; у, ю; я, е; ]. Алітэрація таксама есць і найбольш паўтараюцца гукі: [ р, н, г, ц, д ].

Інтанацыя гэтага верша пачынаецца з усілення голаса і ў самым канцы з паніжэння.

Чытаць гэты верш трэба выразна, для таго каб паказаць ўсе якасці, каб паказаць жыццевыя нязгоды, што непазбежна сустракаюцца на шляху кожнага чалавека.
Верш “Як ліст дубовы” адносіцца да філасофскай лірыкі. Гэта лірыка об асноўных пытаннях жыцця чалавека, аб яго шчасці і горы.

Гэтая лірыка самая актуальная таму, што жыцце кожнага з нас — гэта самае галоўнае ў чалавека.